ვუთხარით არა ფიქრს!

რთულად არის საქართველოს მომავლის საქმე!

საკმაოდ არანორმალურ საკითხის მინდა მივაპყრო თქვენი ყურადღება. შიძლება ვიღაც თვლიდეს, რომ პანიკის საფუძველი არ გვაქვს, მაგრამ მე გაოგნებული ვარ ქართველი ახალგაზრდების ფანატიკოსობით.

სანამ საკითხს ჩავუღრმავდები ერთ განმარტებას მოგაწოდებთ: ფანატიზმი – ფანატიკოსის აზრები და მოქმედება; რაიმე რწმენით, რელიგიით ან/და სხვა იდეით უკიდურესი გატაცება; ბრმადმორწმუნეობა (წყარო - უცხო სიტყვათა ლექსიკონი).

"ჩვენ არ გვინდა ფიქრი! ეს აღზრდის ახალი წესია."

„ქართველი კაცი გამოირჩევა თავისი განსაკუთრებული ხასიათით. ძალიან ხშირად ჩვენ უკიდურესობაში ვვარდებით: ან რაღაც საოცრება უნდა გავაკეთოთ ან ძალიან ცუდი საქმე უნდა ჩავიდინოთ. ასეთი დიდი ამპლიტუდა აქვს ქართველ ადამიანს მოქმედებისა და აზროვნების.“ ასე დაიწყო უწმიდესისა და უნეტარესის სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის ილია II საკვირაო ქადაგება 2004 წელის 28 ნოემბერს წმიდა სამების საპატრიარქო ტაძარში.

ეს სენი ნამდვილად შეგვეყარა ერს. როდის და საიდან არ ვიცი, მაგრამ სისხლში გვაქვს გამჯდარი საკითხისადმი უაზროდ ჯიუტი დამოკიდებულება. სიჯიუტე მსუბუქი ნათქვამია, მე ვირობას უფრო ვხედავ მსგავს საქციელებში. დაუფიქრებლად მივყვებით და ვენდობით ეკონომისტებს, ფილოსოფოსებს, სამღვდელოებას, კინო კრიტიკოსებს, მშობლებს, მეგობრებს და კიდევ ბევრ სხვა პიროვნებას.

„ვირობის“ გამო რომ არ გამიბრაზდეთ, განგიმარტავთ: ვირობაში დაუფიქრებელი სიჯიუტე ვიგულისხმე; ხოლო მაშინ, როდესაც ადამიანი ფიქრობს, სიჯიუტეს პრინციპულობა ცვლის, რაც ხშირ შემთხვევაში მისაღები და დასაფასებელიც კია.

საქმე ისაა, რომ ამ ბოლო დროს ძალიან ხშირად ვხვდები ჩემი ნაცნობების (ახალგაზრდების) ფანატიკურ დამოკიდებულებას რეალური პიროვნებების მიმართ. რელიგიური ფანატიზმი ასე თუ ისე მისაღებია, იქედან გამომდინარე, რომ სხვა გზა არ გვაქვს: თუ გვინდა რომ გვწამდეს უნდა დავბრმავდეთ და ღვთის დედამიწაზე ნახვას არ უნდა ველოდებოდეთ.

რაც შეეხებათ რეალურ პიროვნებებს, მათ მიმართ ფანატიკური დამოკიდებულება მაგიჟებს. როგორ წარმოგიდგენიათ: ადამიანი, შენნაირი, შენ ახლოს მცხოვრები, შენ ენაზე მოსაუბრე და შენი ეპოქის ერთ-ერთი წარმომადგენელი რომელსაც თვალდახუჭული ენდობით; ადამიანი რომლის ყოველ სიტყვას დაუფიქრებლად ირწმუნებთ;

დღეს ახალგაზრდებში მოდაშია იყოს პატრიარქის ფანი, კახა ბენდუქიძის ფანი, მიშას ფანი, გიგი თევზაძის ფანი (და პირიქით ყველა მათგანის შემთხვევაში) და კიდევ უამრავი სხადასხვა ცნობილი პიროვნების ფანი თუ მოწინააღმდეგე.

მათავარია იყოს რადიკალური (ვირი), მთავარია იფიქროს რაც შეიძლება ნაკლები (ანუ საერთოდ არა!), მთავარია დატოვოს თავდაჯერებული და ამაყი (იმით რომ ამ კონკრეტულ ადამიანს ვერ იტანს ან გიჟდება ისე უყვარს) ადამიანის შტაბეჭდილება, მთავარია არ მოისმინოს განსხვავებული აზრი და რაც ყველაზე, ყველაზე მთავარია გაიღიმოს როდესაც მისი საყვარელი (ფანატიზმის ობიექტი)  პიროვნება თუნდაც სრულ სისულელეს ამბობს!

კითხვა: რატომ?

გაგიჟდით? ამ კითხვის დასმა სრულიად უადგილოა. პასუხს ვერ მიიღებთ. სიყვარულს არ სჭირდება ახსნა რატომ.

აქ კი შეცდომის კვალი შეიძლება დაიჭირო ადამიანმა. სიყვარული ვიცი მე მეგობრის, მშობლების, შეყვარებულის ანუ მათი ვისაც იცნობთ და შეხება გაქვთ. ადმიანის მიმართ სიყვარულს, რომელმაც თავისი ჭკუით, განათლებით, საქციელით და სხვა ღირსებებით მოგხიბლათ, აღწერა და დასაბუთება აქვს! ეს დასაბუთება, იმ პიროვნების ღირსებათა ჩამონათვალია.

დასკვნა: გვიჭირს! გვიჭირს ქართველ ახალგაზრდებს! როცა სახალხოდ ვაცხადებთ საზოგადო მოღვაწის მიმართ ჩვენი ფანატიკური სიყვარულის შესახებ, ცოტათი მაინც უნდა შეგვრცხვეს! არ შეიძლება რომ გვიყვარდეს თვალგახელილებს და გვჯეროდეს მათი სიტყვის, გააზრების შემდეგ.

რთულად არის საქართველოს მომავლის საქმე-მეთქი თავიდანვე აღვნიშნე. ყველაზე დიდი პრობლემა ისევ დაუფიქრებლობაა; ზერელე დამოკიდებულება საკითხების მიმართ ანგრევს ყველაფერს რაც კი გაგვაჩნია.

განაცხადი: დღეს მოაზროვნე და პატივცემული საზოგადოების წარმომადგენელთა უდიდესი ნაწილი ახალგაზრდების თავიანთ აზრზე აღზრდით არიან დაკავებულნი.

"იქით მიდის ჩვენი ეტალონი, წავყევით ყველანი ერთად!"

პ.ს. ჩემს მეგობრებს, ნაცნობებს, მათ ვინც ამ ბლოგს კითხულობს ვურჩევ (ვთხოვ) დაიჯერონ სიმართლე და არა ის რასაც მათი საყვარელი ადამიანი ამბობს, როგორც იტყვიან "ასი ყური და ასი თვალი უნდა გამოიბათ" იმისთვის რომ პიროვნებებად დარჩეთ!