მოაზროვნე საზოგადოებას!

დღევანდელ ქართველთა შორის არიან ადამიანები რომელთა სიტყვაც იმდენად მნიშვნელოვანია რომ ბევრი დაუფიქრებლად, თვალდახუჭული ენდობა მას. მაგრამ, ჩემი აზრით, ასეთი საქციელი დაუშველებია!

აი ასეთი შემთხვევა მოხდა 2010 წლის ოქტომბერში. ბატონი ბექა მინდიაშვილის სტატია, რომელიც საკმაოდ გამართული და დამაჯერებელია, მოიწონა 1000-ზე მეტმა ადამიანმა. ვინც წაიკითხავს ერთ-ერთ ყველაზე რეიტინგულ ჟურნალ "ტაბულას" ვებ-გვერდზე გამოქვეყნებულ საავტორო სტატიას (http://www.tabula.ge/article-2212.html), დარწმუნებული ვარ, რომ დაეთანხმება ყველაფერში ავტორს. ისევე როგორც ფაბულა, დეტალებიც მისაღები და საინტერესოა მკითხველისთვის. მაგრამ ეს ყველაფერი იმ შემთხვევაში, თუ მოყვანილი ფაქტები რეალობას შეესაბამება. მე პირადად, ამ სტატიის წაკითხვის შემდეგ დავინტერესდი წამეკითხა პატრიარქის ის ქადაგება (http://www.orthodoxy.ge/patriarqi/qadagebebi/2010/03-10-2010.htm) რომელზეც საუბრობდა ბატონი ბექა და ჩემი თვალით ამომეკითხა ფრაზა, რომელამაც ასე აღაშფოთა ავტორი.

თქვენ საშუალება გაქვთ სტატიაც და ქადაგებაც იხილოთ მითითებული ლინკების საშუალებით; და თქვენვე განსაზღვროთ რა არის სიმართლე და რა პროვოკაცია, რომელზეც 1000-ზე მეტი ადამიანი წამოეგო.

სამწუხაროა ის ფაქტი, რომ ამ ჟურნალის მკითხველთა უმეტესობა წარმოადგენს საზოგადოების მოაზროვნე ნაწილს (ყოველ შემთხვევაში ასეთი აზრი არის გავრცელებული). და თუ მათაც კი არ გადაამოწმეს ფაქტები მაშინ ვინ უნდა გააკეთოს ეს?! თუ განათლებულების, მკითხველებისა და მოაზროვნეების 1070 წარმომადგენელი თვლის, რომ თვალდახუჭული ნდობა შეიძლება გამოუცხადო ადამიანს, რომელიც ცდილობს საზოგადოებრივი აზრი ჩამოაყალიბოს, და თუ ამდენი ადამიანი არ უფიქრდება რომ ვიღაცამ შეიძლება გაასულელოს, მაშინ ჩვენ რაღა ვქნათ?! ვინმეს ვენდოთ?!

საუბედუროდ, ფაქტია რომ მივეჩვიეთ როცა სხვა ფიქრობს ჩვენ ნაცვლად! მგონი დროა ცოტა ეჭვიც შევიტანოთ და გააზრებულად დავეთანხმოთ ფაქტებს მას შემდეგ რაც გადავამოწმებთ.

დიდი იმედი მაქვს, რომ რამდენიმე ადამიანი მაინც წაიკითხავს ამ სტატიას და გაუჩნდება სურვილი რომ წაიკითხოს ქადაგება. მერე თვითონვე გააკეთოს დასკვნა - დაამახინჯეს თუ არა ფაქტები...

ჩვენც გვინდა ვიყოთ პირველები!

არ მჯერა ორი რამის: 1. რეიტინგებით განსაზღვრული ეკონომიკური მდგომარეობა ქვეყანაში; 2. გამოცდაზე მიღებული ქულით განსაზღვრული სტუდენტის ცოდნის დონე(:D).



ამჯერად რეიტინგებზე მინდა გავამახვილო ყურადღება. სწორედ ახლა ვკითხულობდი საქართველოს ფინანსთა მინისტრის, ბატონი კახა ბაინდურაშვილის "განმარტებით" სტატიებს იმის შესახებ თუ როგორი სწრაფი ტემპებით ვითარდება ეკონომიკური (და მომავალში ეს გავლენას მოახდენს სოციალურ წინსვლაზეც) მდგომარეობა საქართველოში; და ასევე როგორ სწრაფად მუშაობენ საერთაშორისო სარეიტინგო კომპანიები, იმისათვის რომ ჩვენი ქვეყნის წინსვლა დროულად დააფიქსირონ და ასახონ გრაფიკებზე.

სიტყვა - განმარტებითი - იმიტომ მოვათავსე ბრჭყალებში, რომ მოცემულ სტატიებში არაფერი არ არის ნახსენები იმის შესახებ თუ რეალურად რის საფუძველზე ხდება ამ დასკვნების გაკეთება. "განმარტება", როგორც ჩანს, ბატონმა მინისტრმა გრაფიკის ზედაპირულ აღწერად მიიღო და საფუძვლიანად აგვიხსნა თუ როგორ (და არა რა ეკონომიკური ცვლილებებზე დაყრდნობით) აღმოჩნდა საქართველო 179 ქვეყანას შორის 26-ე ადგილზე ეკონომიკური თავისუფლების ინდექსით.



გარდა ამისა, ჩვენ ქვეყანას ისეთი წარმატებები აქვს სხვა სახის რეიტინგებშიც, რომ ნებისმიერ განვითარებად ქვეყანას შეშურდება.



გასაგებია, რომ ქვეყნის ცნობადობის გაზრდისთვის კარგი საშუალებაა რეიტინგებში შესაშური ადგილის დაკავება. სამწუხაროა, მაგრამ ფაქტია, რომ ცნობადობა 2008 წლის ომმაც იმხელა მოგვიტანა როგორსაც ვერცერთი რეიტინგის სათავეში მოხვედრა ვერ გვაღირსებდა. მგონი, უნდა ვიკმაროთ ამაზე ფიქრი.

მაგრამ არის კიდევ ერთი რამ - რა თქმა უნდა, იმისათვის რომ შრომის შედეგი დაფიქსირდეს, ყველას სჭირდება შეფასება. როგორც გამოცდაზე მიღებული ქულა არის სტუდენტებისთვის, ასეა რეიტინგები ქვეყნებისთვის. მთელი წლის მეცადინეობის შედეგი უნდა აისახოს ქულებში, ხოლო მთელი წლის მთავრობის ჯაფა უნდა აისახოს საერთაშორისო რეიტინგებში (მიუხედავად იმისა, რომ სხვა უფრო მნიშვნელოვანი შეფასებებიც არსებობს იმის გასარკვევად თუ რა შედეგი გამოიღო ხელისუფლების ქმედებებმა).

ნუთუ სულ მუდამ სიმართლეს ღაღადებს ჩვენი ქულები? ... (პასუხის გაცემა თქვენთვის მომინდია) მაგრამ დამეთანხმებით, რომ თუ ვინმე გკითხავს როგორ იცი მაკრო ეკონომიკაო და შენ უპასუხებ 100-დან 96 ქულა მაყავსო, დარწმუნდება (უმრავლესობა) რომ შენ ნამდვილად კარგად გაქვს გააზრებული ეკონომიკის შინაარსი. იქნებ სწორედ ამისთვის ჭირდება სახელმწიფოს ამდენი გრაფიკი და ამდენი რიცხვი (ისედაც არ გვაკლია გრაფიკები უნივერსიტეტში), რომ მერე არჩევნების წინ უფრო მეტი პლაკატი გაჩნდეს ქუჩებში რომლებზეც ეწერება: "საქართველო - პირველი რეფორმატორი ქვეყანა" ან "წარმატების ფორმულა - ისწავლეთ თავისუფლება საქართველოსგან" (მგონი კარგი ლოზუნგია ახალი ბანერის დასამზადებლად).

უამრავ ჩვენს თანამოქალაქეს ჯერ კიდევ არ ესმის თუ რატომ არ ნიშნავს რეიტინგში 20 ადგილით წინსვლა ჩვენი კეთილდღეობის თუნდაც 2-ჯერ გაზრდას. კარგად მეც არ მესმის, იმიტომ რომ მინისტრები არ გვიხსნიან ისე როგორც გავიგებთ; გვიხსნიან ისე როგორც მათ სურთ რომ გავიგოთ.

და მაინც, რა შეიცვალა მას შემდეგ რაც ეკონომიკურად უფრო თავისუფლები გავხდით? რაც იმდენი რეფორმა გავატარეთ რომ მსოფლიოში პირველი ადგილი დავიკავეთ? რაც ბიზნესის დაწყება გავაადვილეთ?

შეცვალა კი რეალურად ამ რამდენიმე მნიშვნელოვანმა რიცხვმა ჩვენი ცხოვრება?პასუხი აშკარა და ცალსახაა - არა!

მეც მომწონს, რომ დედაქალაქში ახალ წლამდე ერთი თვით ადრე საახალწლო ნათურები აგვიბრჭყვიალეს, გვიქმნიან დადებით განწყობას, რომელიც ბევრის ოჯახში მაინც ვერ აღწევს.

მოდის ახალი წელი ახალი რეიტინგებით, ახალი ბიუჯეტით, ახალი საგადასახადო კოდექსით (რომელშიც ჯერ ვერავინ გაარკვია რა წერია მართებული და რა გაუმართლებელი, ამიტომაც ყველა შიშით ელოდება მისი ამოქმედების შედეგებს), და ჩვენც როგორც ბედნიერი ამერიკელები და ევროპელები ისე შევხვდებით ახალ 2011 წელს მსოფლიო ვარსკვლაბით გაჩახჩახებული სცენის წინ.



პ.ს. მე ვიცი რომ ეს ყველაფერი მალე შეიცვლება! ჩვენ შევცვლით!

საახალწლო კურიოზები...

ღრმა ბავშვობიდან, როცა ახალი წლის დადგომა ბედნიერებაზე მეტს ნიშნავდა, ტკბილეულის და საჩუქრების გარდა დიდი ინტერესით ველოდებოდით "მნიშვნელოვან" საახალწლო გადაცემებს.

მე ბედკრული საქართველოს შვილი ვარ! 1991 წელს დავიბადე მაშინ, როცა სამშობლო პოლიტიკური გადატრიალების ქაოსში სულს ღაფავდა. ბავშვობაც ასეთივე არაბავშვური გვქონდა 91-იანელებს. მაშინ ჩვენ ამას ვერ ვგრძნობდით, ამ ტრაგედიებმა ჩნევს მშობლებზე გადაიარა.

გავიდა დრო!

ოცდამეერთე საუკუნეში სწრაფად ვითარდება ყველაფერი და ამიტომაც ბევრად მეტი რამ შეიცვალა XXI საუკუნის პირველ ათწლეულში ვიდრე XX საუკუნის ბოლო ათწლეულში. საქართველომ ნახა რევოლუცია, ომი, ეკონომიკური თუ პოლიტიკური კრიზისები; მოკლედ, ან უფალი გვცდის ან ბედი არ გვწყალობს (ვისაც რისი სწამს იმის მიხედვით განსაჯოს). ეს ყველაზე მარტივი პასუხია კითხვაზე - "რა ჭირი გვჭირს?" ცოტა უფრო რეალისტურად თუ მივუდგებით ჩვენი სამშობლოს განსაცდელების უსასრულო ჩამონათვალს და დავსვამთ იმავე შეკითხვას, დარწმუნებული ვარ რომ პასუხი ბევრად კომპლექსური იქნება ვიდრე უბრალოდ ბედს მინდობილი საზოგადოების ხელჩაქნეული კომენტარია.

მაშინ დავფიქრდეთ, რა სჭირდება საქართველოს რომ აღმავლობის ნაპირს მაინც მიადგეს. პოლიტიკური ცვლილებები? არამგონია - ეს ისედაც იმდენად ხშირია, რომ არასტაბილური გარემო უფრო გვასუსტებს. ეკონომიკური წინსვლა? კი, მაგრამ ასეთ პოლიტიკურ გარემოში როგორ?! თავისუფლება? რა თქმა უნდა! მაგრამ რა არის თავისუფლება?! (ამ სიტყვის ფილოსოფიურ განმარტებას თუ დავიწყებთ მეტად დაგვაბნევს). მე მაინც ვფიქრობ, რომ ერი, ქართველი ხალხი უნდა იყოს მზად აღმავლობისთვის. ალბათ, სამოქალაქო საზოგადოების სრულყოფა იქნება პირველი დიდი ნაბიჯი; და საზოგადოებას რა სჭირდება იმისათვის, რომ ჩამოყალიბდეს სამოქალაქო საზოგადოებად?

აქ უკვე - სდექ!

მე პირადად პასუხის გაცემის მეშინია. იმდენი რამ გვაკლია, რომ ჩვენ ადგილას ერი ეროვნულობას დაკარგავდა. მაგრამ ჩვენ მაინც რაღაც გვაკავებს - "მამული, ენა, სარწმუნოება" (ალბათ ეს).

მოდით ერთად ვიფიქროთ - მე რომ საზოგადოება ვიყო, რა დამჭირდებოდა განვითარებისაკენ სრულყოფილი წინსვლისათვის? 1. განათლება, 2. თავისუფალი ნება, 3. სიტყვის თავისუფლება, 4. ინფორმირებულობა, 5. სტაბილური ეკონომიკური, პოლიტიკური და სამართლებრივი გარემო (და კიდევ მრავალი სხვა მცირე თუ დიდი "დეტალი").

არ მინდა ამ მოკრძალებულ Note-ში ყველა მნიშვნელოვან საკითხზე ვილაპარაკო (უბრალოდ შეუძლებელია) ამიტომაც მხოლოდ მეოთხე პუნქტზე დავაფიქსირებ ჩემს აზრს.

ინფორმირებულობა, ამ შემთხვევაში, მოიცავს ადამიანის ყველა იმ უფლებათა ერთობლიობას, რომელიც თავისუფლებას ანიჭებს საზოგადოების წევრებს მიიღონ უტყუარი და შეუზღუდავი ინფორმაცია ნებისმიერი ისტორიული თუ მიმდინარე მოვლენის შესახებ.

საზოგადოების განვითარებაში და თითოეული ინდივიდის ჩამოყალიბებაში უდიდესი როლი შეაქვს მედიას. ტექნოლოგიების ხანაში მცხოვრებნი მთელი არსებით ვართ ადღვებილები მედიის ყოველდღიურობაში. ტელევიზიით, ინტერნეტის საშუალებით, რადიოს საშუალებით (როცა გზაში ვართ მაშინაც არ ვკარგავთ დროს რომ არ ჩამოვრჩეთ მოვლენებს) ვეცნობით ცხელ-ცხელ ამბებს (ზოგჯერ იმდენად "ცხელს" რომ ამ ისტორიის გავრცელებისგან თავს ვიკავებთ პირი რომ არ დაგვწვას).

ეს ყველაფერი მშვენიერია. თუ ინფორმაცია გაქვს შეგიძლია მოვლენებს შენებური ანალიზი გაუკეთო და წარმოდგენა შეიქმნა სად ცხოვრობ ან რა შეიძლება მოხდეს ხვალ. (მოყვანილი მაგალითები (I)(II) არ შეესაბამება სიმართლეს, ამის მსგავსი უმრავი გვინახავს ტელევიზიით. უბრალოდ არ მინდა, რომ მიკერძოებულად ვილაპარკო რომელიმე მოვლენის შესახებ) (I)მაგრამ ჯერ სად ხარ, დილით გაკეთებულ განცხადებას, რომ ფინანსურმა პოლიციამ ერთ-ერთი მსხვილი ბიზნესი გადასახადების დამალვაში ამხილა და 50000 ლარის ოდენობის თანხა მიითვისა, მოჰყვება შუადღის გადაცემა სადაც თანხის ოდენობა იზრდება 70000-მდე (ალბათ მითვისებული გადასახადები თავიდან დაითვალეს და 20000-ით მეტი აღმოჩნდა ;) ). მაგრამ მაინც უნდა უყურო საღამოს გადაცემას იმიტომ, რომ თანხა კვლავ იცვება და შენც ვალდებული ხარ მოვლენების ეპიცენტრში იყო და კონტროლი არ დაკარგო ინფორმაციაზე.

(II)რამდენჯერ სცადა ბატონმა მიხეილ სააკაშვილმა, რომ მოლაპარაკების "მაგიდასთან დამჯდარიყვნენ" პოზიცია და ოპოზიცია და მიეღოთ გადაყვეტილება საქართველოს სასიკეთოდ.

ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ჩემი კრიტიკა და უკმაყოფილება თავიდან ბოლომდე მიმართულია ქართული მედიისაკენ, მედიის წარმომადგენლებისაკენ, ძალით ჟურნალისტებისაკენ, ყოვლისმცოდნეებისაკენ(?)...

ინფორმირებულობა არ არსებობს საქართველოში და ნუ მივიკერებთ ტიტულს დემოკრატიული საზოგადოებისა ან სამოქალაქო საზოგადოებისა. ჩვენ არ ვიცით რა არის სიტყვის თავისუფლება. ამ ქვეყანაში თავისუფალ სიტყვას ძალიან უცნაური განმარტება აქვს - თქვი რაც ენაზე მოგადგება, ოღონდ თქვი! აქ ჟურნალისტები ჰქვიათ მათ ვინც ქართული ენის უპატივცემულობით გამოირჩევიან, მათ ვინც კრიტიკულს უტაქტოში ურევენ, მათ ვინც ინფორმაციას თვითნებურად ცვლიან... მაგრამ ასრულებენ "უმნიშვნელოვანეს" პირობას - ამობობენ რაც ენაზე მოადგებათ! აკრიტიკებენ იმას რაც არ წაუკითხავთ და არ უნახავთ! მაგრამ მერე რა, მთავარია აღიარებენ - "არ წამიკითხავს, მაგრამ ვფიქრობ რომ..." მხოლოდ ღმერთმა იცის რას ფიქრობენ იმიტომ, რომ გადმოცემის უნარიც შეზღუდული აქვს ბევრ მათგანს. ისე სწრაფად გვიყვებიან სიახლეებს, რომ არათუ გაანალიზების საშუალება, არამედ აღქმის საშუალებასაც არ გვაძლევენ. თუმცა რა გასაკვირია, ცხელ-ცხელ ამბებს გვიყვებიან და თუ ჩქარა არ ილაპარაკეს პირი დაეწვებათ.

ახლა ვიკითხოთ თავიდან "რა ჭირი გვჭირს?" - არ ვიცით რა ხდება გარშემო, დახშული გვაქვს ყურები! თუ მედია არ გვაწვდის ზუსტ და საიმედო ინფორმაციას ჩვენ როგორ მოვიქცეთ? ამ შეკითხვაზე პასუხი არ მაქვს, და არც ის ვიცი რატომ არ რეგულირდება კანონით მედიის საშუალებით გაშუქებული მოვლენების სისწორე და მართებულობა. ვის უნდა/აწყობს საზოგადოების სიყრუე? იქნებ არც არავის აწყობს და უბრალოდ არც არავის ადარდებს... ღმერთმა არ ქნას ასე იყოს, სჯობს გვებრძოდნენ და იარაღით იარაღიანს დავუპირისპირდეთ (გამარჯვების საშუალება მაინც გვექნება), ვიდრე ხელფეხი შეგვიკრან და უმოძრაოდ ჩაგვყარონ მდინარეში, რათა მათ დინებას ვივყვეთ.

დიდი ინტერესით ველი 2010 წლის საახალწლო კურიოზებს. მაინტერესებს რაღა თქვეს ჩვენმა "ჟურნალისტებმა" იმაზე უფრო სასაცილო (ან სატირალი) რაც ეთერში გადიოდა მთელი წლის განმავლობაში.

პ.ს. რა თქმა უნდა, არსებობენ ძალიან ღირსეული და განათლებული ჟურნალისტები ანუ ნამდვილი ჟურნალისტები, რომელთაც არ ეხებათ ჩემი სიტყვები. მე დიდი იმედი მაქვს, რომ სწორედ ეს ხალხი შეძლებს ჩვენამდე ინფორმაციის დაუმახინჯებლად მოტანას და ეს ხალხი (გვ)ასწავლის მომავალ თაობას, 91-იანელებს, როგორ უნდა მოვიქცეთ.

მობილური ოპერატორები – “სასიყვარულო სამკუთხედი”

სულ რაღაც რამდენიმე დღის წინ, დედაჩემმა მიიღო მესიჯი მობილური კომპანიისგან, რომელიც აცნობებდა სასიხარულო ამბავს, რომ მას დაერიცხა “ერთგულების ერთი წუთი” უფასოდ სასაუბრო მხოლოდ მისივე ქსელში. მაგთის მომხმარებელი თითქმის 10 წლის განმავლობაში იყო და არასდროს მიუღია რაიმენაირი საჩუქარი. ახლა კი ამ „სიხარულმა“ გადააწყვეტინა რომ ქსელი შეიცვალოს.

მაშინ როცა კომპანია ბილაინის მარკეტინგის სამსახური თავს არ ზოგავდა ახალი სერვისების შემოღებისათვის და უფასო წუთებს თითქმის ყოველ კვირაში ერთხელ მირიცხავდა, მაგთიმ და ჯეოსელმა ერთმანეთს ხელი გადახვიეს და აუყვნენ ზრდადი ტარიფების მაცდურ გზას. წლების განმავლობაში ერთად ადგენდნენ ფასებს ბაზარზე, სანამ კიდევ ერთი მობილური ოპერატორი არ გამოჩნდა. სასიყვარულო სამკუთხედს ჰგავს, არა?! ორი ადამიანის ურთიერთობაში მესამეს ჩარევა განხეთქილებას ნიშნავს. მთლად ასე ვერ მოხდა, იმიტომ რომ „გოგო“ დამთმობი აღმოჩნდა. გოგო არ ვიცი, მაგრამ მაგთი აშკარად დაიჩაგრა ან უბრალოდ ასე იყო ოლიგოპოლიურად გათვლილი(?), რომ მაგთის სიახლეებისგან თავი უნდა შეეკავებინა. ერთადერთი რასაც აკეთებდა თავისი პროდუქტის მიმზიდველობის გასაზრდელად სატელევიზიო რეკლამები იყო. რეიტინგმაც არ დააყოვნა და დაეცა! მაშინ აღმოაჩინა მაგთიმ რომ კიდევ შეიძლება რამის გაკეთება მაგალითად „ბანის“ შექმნა. ბალი, ბანი, ბარი, ბაღი, ბაკი (ავზს არ ვგულისხმობ) და სხვა – აი, ხომ ხედავთ მაგთიმ მხოლოდ ორის განხორციელება მოასწრო ჯერ – „გასაკეთებელი კიდევ ბევრია“. არც რაიმე სხვა სახის აქციებით გაუნებივრებია თავისი მომხმარებელი მაგთის, მაშინ როცა ჯეოსელი ყოველ წელს თავისი აბონენტების ანგარიშებს ჯეოსტარის დახმარებით “ფხეკდა”. წამოიწყეს იყალოთოს აკადემიის რეკონსტრუქცია, კიდევ ბევრი საქველმოქმედო აქცია, ბევრი რეკლამა, თავბრუდამხვევი ტარიფები და საჩუქრები მომხმარებლებს.

როცა მაგთის რომელიმე აბონენტს ჰკითხავდი რატომ არ ცვლი შენს მობილურ ოპერატორსო გიპასუხებდათ – „ყველაზე ძერსკი და დასტოინი ქსელია ვაფშე რაა!“ ამ პასუხს ლოგიკური კითხვა მოჰყვება – რატომ არის ყველაზე „ძერსკი და დასტოინი“? – „იმიტომ რომ ცანცარულად სერვისებს და ტარიფებს არ ცვლის რაა… და ვაფშე ყველა მაგარ როჟას მაგთის ნომერი აქვს… და ვაფშე ყველაზე მაგარი ქსელია რააა!“ მოკლედ, შორიდან რომ ვუყურებდე ამ ამბავს გამიკვირდებოდა, მაგრამ ახლა მეცინება. ქართული „მობილური იდეოლოგიის“ თანახმად, კომპანია რომელიც უწევს მომსახურებას მომხმარებელს და აძლევს სატელეფონო კავშირის განხორციელების საშუალებას მთავარია იყოს „ძველი“ და ასევე მნიშვნელოვანია ამ ქსელს იყენებდეს ბევრი „მაგარი როჟა“. ჩემს მიერ პირველად დასმულ შეკითხვას, რატომ არ იცვლიან ოპერატორს, შედარებით გასამართლებელი პასუხიც აქვს – „იმიტომ რომ ნომერი მაქვს ძაან მაგარი!“

აქაც ერთი ქართული „აქილევსის ქუსლი“ იჩენს თავს – ნომრების და ციფრების მიმართ დამოკიდებულება. მნიშვნელოვანია რა ნომერი გაქვს, რამდენი შვიდიანი ურევია, მიუთითებს თუ არა ციფრთა მოცემული კომბინაცია რომელიმე აღსანიშნავ თარიღზე (საკუთარი ან შვილის დაბადების დღე, სახლის ტელეფონის ნომერი, მისამართის ციფრთა შერწყმა, ქორწინების თარიღი და კიდევ რას არ მოიფიქრებს გამჭრიახი გონება), და კიდევ სხვა მრავალი კრიტერიუმი, რომელიც განსაზღვრავს ნომრის ხარისხს. ასეთი ნომრები, როგორც წესი, საკმაოდ ძვირი ღირს (100, 150, 200 და ა.შ. ლარის ოდენობით). სიძვირე, როგორც ჩანს, არ უშლის საზოგადოებას მის შესყიდვაში ხელს. ზოგჯერ ისეთ ჯიბეგაფხეკილს აქვს 6 ნულიანი ნომერი (ალბათ, მიხვდით, რომ პირობითად ვთქვი) რომ კითხვა გიჩნდება ადამიანური – იმიტომ ხომ არ არის ჯიბეგაფხეკილი ეს ნომერი რომ იყიდაო?! მოკლედ, ამაზე საუბარი შორს წაგვიყვანს, ამიტომაც მინდა თემას დავუბრუნდე და დავსვა მხოლოდ ერთი შეკითხვა – აბა ვინ იცის რა მოჰყვება ქსელიდან ქსელში ნომრის ცვლილების გარეშე დაშვებულ გადასვლას? ოჰ, რა აურზაური ატყდება! თვალები მიბრწყინავს, ისე მეღიმება ბოროტულად! ბოროტულად ოლიგოპოლიების, მონოპოლიების და კიდევ ბევრი სხვა „პოლიებისათვის“, თორემ მომხმარებლებმა შეგვიძლია ცოტა მაინც ამოვისუნთქოთ და ვიფიქროთ რომ კონკურენცია ოდნავ მაინც გაიზრდება. მაგთის ბოლო „გაფართხალება“, რაც კი ვნახე ტელევიზიის საშუალებით იყო ბანის რეკლამა, რომელიც დაბალ ტარიფს გვთავაზობს ყველა მობილურ ოპერატორთან საუბრისას ბილაინის გარდა. ოჰ, რა აბეზარი აღმოჩნდა ეს „ოკუპანტი“ მწერი!

მგონი თქვენთვის საინტერესო იქნება პროცენტულად გადანაწილებული მობილური საზოგადოება რომლებიც აპირებენ ან არ აპირებენ შეიცვალონ თავიანთი ოპერატორი:

ვარ „მაგთის“ აბონენტი და ვაპირებ ოპერატორის შეცვლას 28.3%

ვარ „ჯეოსელის“ აბონენტი და ვაპირებ ოპერატორის შეცვლას 9.7%

ვარ “ბილაინის” აბონენტი და ვაპირებ ოპერატორის შეცვლას 2.3%

ოპერატორის შეცვლას არ ვგეგმავ 42.9%

ჯერ არ გადამიწყვეტია 16.8%

*ეს მონაცემები ამოღებულია commersant.ge-ს გამოკითხვის დღევანდელი (2011 წლის 17 თებერვალი) შედეგებიდან ( http://commersant.ge/ ).

სიმართლე რომ ვთქვა, არც გამკვირვებია. ახლა უკვე ნომრით ვერ გაიგებ მაგთია, ჯეოსელი თუ ბილაინი და შევხედავთ, ვინ როგორ შეაფასებს ტარიფებს და არა „ძველ“ ნომრებს. ამ სიტუაციაზე მახსენდება ერთი დიდებული ანდაზა ბაღში რომ მასწავლიდნენ: „რაც მოგივა დავითაო, ყველა შენი თავითაო!“

იყო და არც არაფერი ყოფილა რა!

იყო და არა იყო რა, იყო ერთი პატარა ქვეყანა. ამ ქვეყანაში ცხოვრობდნენ ყველაზე კარგები, ყველაზე კეთილები, ყველაზე ლამაზები, ყველაზე ჭკვიანები, ყველაზე ნიჭიერები, ყველაზე მართლები. ქვეყანას მისივე მცხოვრებნი საქართველოს უწოდებდნენ, ხოლო თავიანთ თავს - ქართველებს.

ერთ მშვენიერ დღეს ქვეყანას ესტუმრა უცხოელი. მას გაგონილი ჰქონდა ლეგენდა ქართველებზე, სახელწოდებით - "რაც კარგები ვართ ქართველები ვართ!". ძალიან დაინტერესედა ამ ხალხით და გადაწყვიტა თავისი თვალით ენახა ის სასწაული რასაც საქართველო ერქვა.



უცხოელი მალევე დაუმეგობრდა ქართველებს (მიუხედავად იმისა რომ ბევრი მათი საქციელი აკვირვებდა). ერთხელაც, ნამდვილ ქართულ ტრადიციულ ოჯახში ასწავლეს ქართული თამაში, რომელსაც თურმე საუკუნოვანი ისტორია ჰქონია. ამ თამაშს ადრე ერქვა "სირცხვილია" ახლა კი სახელი შეუცვლიათ და დაურქმევიათ "ტეხავს". უკვე კარგად შეზარხოშებულმა სტუმრებმა და მასპინძლებმა აუხსნეს უცხოელს თამაშის წესები და პირველობაც დაუთმეს. თამაშში გაიმარჯვებდა ის ვინც ყველაზე მეტ რამეს ჩამოთვლიდა რაც "ტეხავს" ქართველისთვის და მხოლოდ ქართველისთვის. მაგრამ უცხოელმა ითხოვა მისთვის გამონაკლისი დაეშვათ და მან ჩამოთვალა ის რაც "არ ტეხავს" ქართველისთვის. გამონაკლისი დაუშვეს და თამაშიც დაიწყო!

უცხოელი - "თქვენთვის არ ტეხავს თუ აივნის დაგვისას ეზოში გადაყრი ნაგავს, თუ კონტროლიორს ვერ ხედავთ არ ტეხავს თუ ავტობუსში ბილეთს არ აიღებთ, არ ტეხავს თუ კრედიტით იყიდით ჰამერს, არ ტეხავს თუ შობის ღამეს ტაძარში პაემანზე წახვალთ და არც ის ტეხავს თუ მთვრალიც იქნებით და მოფერებასაც არ მოერიდებით, არ ტეხავს თუ პრეზიდენტს ლანძღავთ სახლში და მერე მეგობრის ხათრით არჩევნებზე 5-იანს შემოხაზავთ, არ ტეხავს თუ გაჩერებებზე ბანერებს დახევთ ან შუშებს ჩაამსხვრევთ, არ ტეხავს თუ ყველას და ყველაფერს ერთ ტაფაზე მოხრაკავთ და მიწასთან გაასწორებთ მთავრობას (მიუხედავად იმისა რომ რაღაც რეფორმები მოგწონთ), არ ტეხავს თუ მმკ-სი უფრო გჯერათ ვიდრე იმის რაც ბიბლიაში წერია (მმკ-ც ხომ იმას ქადაგებს რაც იქ წერია, აი იმ წიგნში რომელიც არ წაგიკითხავთ), არ ტეხავს თუ ჯვრისწერიდან 7 თვეში წყვილს მშობლის სტატუსი ენიჭიება და ერთ წელიწადში ოჯახი ინგრევა (მთავარია პატიოსნად წავიდეს გოგო ოჯახიდან), არ ტეხავს თუ ბიჭი ჰიგიენას ყურადღებას არ აქცევს - კაცი უნდა იყოს კაცურიო - თქვენ ამბობთ ხოლმე, არ ტეხავს თუ თქვენი ვაჟი 4 კურსიან სწავლებას 6 კურსში ხურავს - მთავარია დიპლომი აიღოსო - ესეც თქვენგან გამიგონია, არ ტეხავს თუ პატრულს ვერ ამჩნევთ და ღვედს არ იკრავთ, არ ტეხავს თუ გოგოს ულვაშები აქვს, არ ტეხავს თუ არ იცი რა გინდა აკეთო ცხოვრებაში და ამიტომაც თხოვდები, არ ტეხავს თუ თქვენს უმშვენიერეს ქართულ ენას ამახინჯებთ და ჟარგონებით ავსებთ (ძალიან მიკვირს რატომ იქცევით ასე), არ ტეხავს თუ ბაბუის ძმის ცოლის (ანუ რძლის) დის შვილს პატარაზე ხელს წაუკრავთ საქმეში მაშინ როცა ბევრად ნიჭიერები უკან რჩებიან - მაინც ახლობელიაო ამბობთ ხოლმე, არ ტეხავს თუ არ იცით როცა რაღაცას გეკითხებიან, მაგრამ საკვირველი ისაა რომ მეორედ რომ გკითხავენ იმავეს არც მაშინ ტეხავს თუ არ იცით, არ ტეხავს თუ ცხოვრებაში არაფერი გაგიკეთებია და მაინც მაგარი ტიპი გგონია თავი იმიტომ რომ ფულიანი მამიკო გყავს, არ ტეხავს თუ თიკო სადუნიშვილის გადაცემას უყურებთ და თავს იმართლებთ - ყველაფრის საქმის კურსში უნდა იყოს ადამიანიო, არ ტეხავს თუ მაია ასათიანის შოუზე ტირით, არ ტეხავს თუ არ წაგიკითხავთ და აკრიტიკებთ ან არ გინახავთ და ლანძღავთ, არ ტეხავს თუ ვიტრინაში დადებული ხელჩანთა არ მოგწონთ, მაგრამ როცა მას სხვის მხარზე ხედავთ კვდებით ისე გინდათ რომ თქვენი იყოს, არ ტეხავს თუ კაცი ღალატს არ მალავს (მგონია რომ რკინის ცოლები გყავთ), არ ტეხავს თუ საგარეო საქმეთა მინისტრი არ მოგწონთ და პრეზიდენტის გადაყენებას ითხოვთ.

მინდა აქ შევჩერდე იმიტომ, რომ ასე კიდევ უამრავს ვიტყვი და დილამდე მოგიწევთ ჩემი მოსმენა. მხოლოდ ერთი რამ მინდა გითხრათ - მგონია რომ ძალიან უკომპლექსოები ხართ, არაფერი არ ტეხავს თქვენთვის!

ან ამპარტავნების ბრალია, ან უსირცხვილობის. მაგრამ თუ თქვენს შესახებ ლეგენდის სახელს გავიხსენებთ, ვფიქრობ, რომ სიამაყე ამპატრავნებაში გადაგეზარდათ."

როცა უცხოელი საუბარს მორჩა, მიმოიხედა და მიხვდა რომ მხოლოდ 2-3 ადამიანი უსმენდა. ზოგი სვამდა, ზოგს ეძინა ბახუსში, ზოგს მოუსვენრობა აწუხებდა და ყურადღების მიპყრობას ცდილობდა, ზოგიც ალკოჰოლნარევ სიყვარულს უხსნიდა ერთმანეთს (როგორც იციან ხოლმე ქართველებმა). ისინი კი ვინც უსმენდნენ პირდაღებულები და გაოგნებულები იყვნენ. მხოლოდ იმაზე ფიქრობდნენ - "ნეტავ ეს ლანძღვაა თუ დარიგება, როგორ უნდა ვუპასუხოთო?!"

მთელი ჩემი სათქმელი ამ უცხო პირმა თქვა. მე მხოლოდ ამპარტავნების განმარტებას მოვიყვან: ამპარტავნება ესე არს თავის თავისა და თვისის საქმის მომწონებელი და დიდობის მოყვარე და უდიდესობის მდომი, უმსგავსო გულმაღლობა და სწავლებათა თაკილი.

ჭირი იქა, ლხინი აქა! ქატო იქა, ფქვილი აქა!